بازی رومیزی بلاد

ایده‌ی این بازی از جایی آغاز شد که ما داشتیم در مورد شخصیت‌ها و قهرمان‌هامون فکر می‌کردیم. خیلی ساده اگه کلمه «خیام» رو در گوگل جست‌وجو کنید به احتمال زیاد تصویر یه پیرمرد درب و داغون و احتمالا مریضی رو می‌بینید که در بهترین حالت داره آسمون رو نگاه می‌کنه امّا در مقابلش اگه کلمه «نیوتن» رو جست‌وجو کنید، حداقل چیزی که می‌بینید تصویر یه جوان مصّمم هست که داره با آینده نگاه می‌کنه.

این اتفاق جالبی نیست که هویت ما چیز زیبایی وجود ندارد. تبعاً نسل‌های بعد وقتی چیزی برای دیدن نداشته باشند احتمالاً و به صورت ناخواسته از اون فاصله می‌گیرند. این اتفاق جرقّه‌ای بود برای شروع بازی بلاد. یک بازی با موضوع دانمشندانی که از ما هستند امّا ما چیز زیادی ازشون نمی‌دونیم.

بعد از ایده‌پردازی نوبت به جمع‌آوری اطلاعات رسید. ما تو مرحله ایده‌پردازی شخصیت‌های اصلی رو مشخص کردیم و حال زمان این بود که بریم سر وقت نوشت پرسونای شخصیت‌ها.

براساس ایده‌های خودمون و کتاب‌های مختلف، شرح حال مفصلی از دانشمندان و شخصیت‌های بازی نوشتیم. یکی از این کتاب‌ها،کتابی بود با این عنوان «۱۰۰۱ Inventions: Muslim Heritage in Our World»

این اطلاعات منبعی شد، برای تصویرگران!

معمولاً اول طراحی‌ها با تِم یا یک مکانیک خاص شروع میشه. تو این مرحله ما شروع کردیم به داستان‌پردازی و در واقع تِم بازی رو نوشتیم. کاراکترها رو مشخص کردیم و بر اساس شخصیت هر کدوم بهشون توانایی خاصی دادیم. بعدش این کاراکترها رو در سه تا تیم دسته‌بندی کردیم و رفتیم سراغ مکانیک‌ها!

تصویر بالا خلاصه این مراحلی هست که در موردش صحبت کردیم.

*اولین دفتر ما طبقه‌ی دوم یه انبار بودُ، و این تصویر مال اون موقع است.

خوب حالا که دیگه شالوده‌ی بازی بسته شده، وقتش رسیده بود که یه تست اولیه (Blind Test) بزنیم. رفتیم با حداقل چیزهای ممکن یه نمونه‌ی اولیه ساختیم و شروع کردیم به بازی!

راستش رو بخواین، تجربه اول بازی، خیلی تجربه‌ی شاخصی نبود امّا می‌شد بهتر بشه. برای همین نسخه‌ی اولیه رو کوبیدیم و باز یه نسخه‌ی دیگه‌ی ساختیم. نسخه‌ی بعدی بهتر شد ولی بازم اون چیزی که باید باشه نبود.

شاید باورتون نشه اما ما ۲۱ نسخه بازی رو عوض کردیم تا به جایی رسیدیم که گفتیم خوبه، و حالا باید بهبود پیدا کنه.

وقتی رسیدیم به جایی که دیگه از بازی مطمئن شدیم و فقط مونده بود اصلاحات جزیی رفتیم سراغ جمع‌ کردن تیم هنری. اول یه مدیرهنری انتخاب کردیم و باهاش قرارداد بستیم. بعد کانسپت فضای بازی رو مشخص کردیم و چیزی حدود  ۱۵۰ صفحه برای شخصیت‌های بازی کانسپت نوشتیم، تا تصویرسازها اونطور که میخوایم پیش بره.

از اونجایی که برامون خیلی مهم بود که تصویرسازی‌ها، تصاویری قابل قبولی داشته باشن با دوتا از بهترین تصویرسازهای ایران قرارداد بستیم. آقای کامیار نصیری‌فر و آقای داوود دیبا.

البته تمام مُراودات ما با این دو عزیز از طریق آقای مصطفی‌معمی‌وند که مدیر هنری پروژه بودن انجام شد.

و شخصیت‌ها خلق می‌شوند…

وقتی که کارها در روال خودش افتاده بود، وقت این بود که بازی بهبود پیدا کنه. و این اتفاق فقط با تست‌های زیاد با افراد مختلف انجام می‌شه.

برای همین ما یه قالب کلّی برای کارت‌ها درست کردیم که برای هر بار تغییر تو بازی، نیازی نباشه دوباره پرینت بگیریم (مثل کارت‌های بالا).

ما اسم بازی رو طی یک جلسه بارش فکری مشخص کردیم.

تو این جلسه هر کی هر اسمی که به ذهنش می‌اومد رو می‌گفت. بعد از حدود ۴۵ دقیقه که هیچ چیزی برای گفتن نداشتیم، نشستیم و از ترکیب اسم‌هایی که  رو تخته می‌بینید، اسم بازی خلق شد: «بلاد: سرزمین شمشیر و قلم»

در حال طراحی و بهبود بازی بودیم که خبر یک کارگاه بسیار خوب در تهران رو شنیدیم: «کارگاه طراحی بازی با برونو فیدوتی»

خیلی وقت‌ها یک جمله می‌تونه شما رو چند پله جلو ببره. این کارگاه گذشته از نکات کلیدی مفیدی که می‌تونست داشته باشه، فرصتی بود برای نشون دادن بازی به یکی از طراح‌های بزرگ.

در فرصتی که در حین برگزاری کارگاه پیش اومد، بازی رو برای آقای فیدوتی شرح دادیم و  از نکات و نظرات ایشون استفاده کردیم.

واقعاً بازی چندین و چند باره‌ی یک بازی ناقص، مثل سوهان روحه. یک طراح باید صبر زیادی داشته باشه.

امّا سختی این اتفاق می‌تونه با چای و بیسکویت قابل تحمل بشه.

در حین انجام تست‌های نهایی گرافیک کارت‌ها و مَت‌ها رو تموم کردیم.

کم کم وقتش بود که بریم سراغ تست‌های چاپ و شروع کمپین تبلیغاتی.